İnsanoğlunun varoluşuna ait tüm hikayeler nasıl da muazzam bir kadın düşmanlığı ile desenlendirilmiş.
İyiliği temsil eden Adem'in kötü olan ile tamamlanma hikayesi için Havva'nın seçilmesindeki sebep ile aynı Pandora'nın yeryüzünde ki macerası. Sadece Pandora'nın var ediliş hikayesinde Havva'ya gösterilen nezakete bile ihtiyaç duyulmamış, iyilik ve huzurla kendi cennetinde yaşayan erkeği felakete sürükleme görevi en başından açık edilmiş.
Havva'nın yasak meyveyi yemesi gibi Pandora'nın Zeus'un uyarısını dinlemeyerek gizli kutuyu açması. Kuralları Tanrılar tarafından netlikle belirlenmiş oyunların meraklı oyunbozan ölümlü kadınları, nasıl da acımadan mahvediyorlar erkek olanı.
Bu hikayelerden ''kurallara uymanın ne denli gerekli olduğu'' ve yahut ''kadınların bir yolunu bulup erkeklerin başını hep belaya soktukları'' gibi yaratılmak istenilene yakın anlamlar çıkarabilirsiniz elbette ama ben derim ki çıkın o ataerkil cennetten tenhada biz bize konuşmaya devam edelim. Bence şahane iş yaptı, Pandora kutuyu açmakla zira ben olsam da aynını yapardım gurur duyduğum kadınlığımın bana verdiği merakla.
Sıralamasız cümlelerime yakışır bir üslup ile henüz tanımayanlar için Pandora'yı tanıtma vakti tam şimdi. Prometheus çalınca Ateş Tanrısı Zeus'un göklerdeki ateşini ve hatta ölümlülere dağıtınca ateş ile temsillendirilmiş bilgiyi elbette en yakışan cezayı ona verecekti herkesin tanrı diye bildiği.
Kafkas dağlarına bırakılan Prometheus'un her gün ciğeri kartallar tarafından yenilecek ve her gün ciğeri yenilenerek işkencesi sonsuz döngüde devam edecektir. Herkül'ün yolu düşmese oralara belki teslim olacak Prometheus kendi için yazılan sona ve fakat kurtulur bir türlü dağlardan ve devam eder Zeus'a kafa tutmaya.
Yaradılış hikayelerinin en sevdiğim kısmı burada başlıyor, altını çizerek söylemekte fayda görüyorum lütfen altı çizili cümleler ile okuyun tıpkı Havva'nın hikayesinde olduğu gibi bu hikayede de erkek kısmı süregeleni değiştirmesi için bir kadını yaratmaya ihtiyaç duyuyor.
Olağanüstü güzellikte yaratılan Pandora içinde ne olduğunu bilmediği bir kutu ve onu asla açmaması emri ile ölümlü kılınıp gönderilir yeryüzüne ve amaçlanan Prometheus'un ona aşık olması ve hayatını mahvetmesidir.
Lilith'te amacına ulaşamayıp Havva'da hikayeyi temize çekmek benzeri bir tanrı yanılgısı payı ile Prometheus aşık olmaz da Pandora'ya ikizi Epimetheus tutulur bu dünyaya gönderilmiş ilk kadına.
Merak duygumuzun Pandora'nın mirası olması ile gurur duymalıyız bence tam şimdi zira açmasaydı elindeki kutuyu cennet diye anlatılanda yaşayıp gidecekti. Hikayenin bu kısmı Zeus'un zaferi kazanmış olduğu gibi okunabilir elbette ama bence o asla unutmamız gereken bir şeyi hepimize en görkemli şekilde göstermekte.
Tahmini zor değil yasak kutudan neler saçıldığının, yalanlar, üzüntüler, hastalıklar, kederler yani insanoğlunun kötü bildiği her ne varsa her biri özenle yerleştirilmiş ve kutu açılır açılmaz da tüm insanoğlunun üzerine çöreklenmişti. Kutuda kalan son şeyin taşıdığı anlam hikayenin kendisi kadar heybetli ben için. Umut en sona saklamıştı kendini tüm bildik kötülerin panzehiri gibi orada durmakta idi .
Tüm karamsarlığınız ile tıpkı D. Yalom gibi ''Umut'un, insanların acı çekme süresini uzatmak için Zeus'un en sona sakladığı kötülük'' olduğunu söyleyebilirsiniz elbette. Lakin bilmenizi isterim ki bu dibe çekme çabalarının bir karşılığı yok ben de. Kutuda kalan umut yusufçuk ile resmedilir bir çok hikayede ve bilin isterim ki onlar dinazorlardan bile çok zamandır var olmaktalar yeryüzünde. Boş yere değil umut her şeyden vardı demekte.
Sanki henüz açılmış Pandora'nın kutusu duygusu son zamanlarda ortak hissettiğimiz ve sanki henüz başlamış gibi Zeus'un lanet diye üzerimize saldığı. Her gün yeni bir kabus haber ile taçlanmakta ve cehenneme benzetmekte sakınca görmediğim yaşadığımız hayatlarımız.
Ben derim ki; kutuda saklanmış umudu cesaretlendirme zamanı şimdi. Yusufçukların sihirli kanatları ile uçmasına izin vermek belki de son şanslarımız . Pandora'dan sebep değil bu cehennem ancak Pandora'nın sayesindedir cehennemi cennete çevirecek ''umut'' ile tanışıklığımız.
Usulünü bozmayacağım elbette yazılarımın alışılagelmiş sonunun, selam söyleyeceğim yol göstericim varsaydıklarıma. Söylediğin her şey kulağıma küpe ve bence de ''umut insanda'' sevgili Nazım Usta...