Mitolojinin unutulan tanrıçası LETHE. Besbelli unutma tanrıçası gemişin izlerini silmek konusunda becerisini, kendini unutturmak için de kullanmış.
Annesi nefret ve kini temsil eden Eris olmasaydı unutturmayı bu kadar iş eder miydi kendisine bilmem, belki sadece annesinin yaptıklarını temize çektirmek içindi varlığı.
İnsanın cehennemi unutamamak ve tıpkı Lethe'nin Eris'e hizmeti gibi sadık davranıyor anılar, bu cehennemin ateşinin hiç sönmemesine.
Eski zaman evlerindeki eşyaların nefes bile almaya yer bıraktırmayan fazlalılığı, soba ile yarı ısınan mekanları sıcak tutma çabası ise eğer, kalbimizdeki saklanan birbirine benzemez eski sevda kırıntıları da yalnızlıktan üşüyeceğimize duyulan inançtan olmalı.
Dağınık eve misafir kabul edememek kaygısı ile eş dağınık bıraktığımız kalbimize, yeni birinin davetindeki çekincemiz. Bizi bütüyen anne babalarımızdan miras kalan terk edilme kaygılarımız.
İlk çocukluk yıllarımızda tanıştığımız ağlayan gözlerle ve sonrası her başlangıçta o bildik kaygı gelip çöreklenen yüreğimize. Veda edemeyişimiz, unutamayışımız yahut hep gözü kapıda olanları çekip hayatımıza bu kez kimse bir yere gitmeyecek inanışımız.
Neden sevilmediğini anlamayan çocukların hikayesindeki gibi "nolur geri dönüp tamamlasın yarım bıraktıklarını" duaları.
Bir ilişkinin bitiş hikayesinin çoğu kez giden üzerinden yapılan aktarımı. ''O beni böyle sevdi''. Sahi ne kadarı biziz bu ilişkilerin yahut ne zaman vazgeçeceğiz kendi yaşamlarımızın öznesini başkaları yapmaktan.
Yeterince sevilmeyen çocukların ortak kaderi ilk öğrendikleri şeyin affetmek oluşu ve hatta yalanları, ihanetleri, hakaretleri bile çoğu zaman "yeter ki bırakıp da temelli gitmesin" yetinmeleri ile affetmeleri.
Lethe belki de, sevilmeyi ilk kaynağından öğrenememiş böylesi acı çeken çocuklar için buldu unutmayı.
Bir gün dönecek diye beklemeyi iş edinen, yalnız kalmaktan aklı çıkan onlar için. O üzerine düşeni yaptı elbette ama biz yine kendi hikayelerimizde başkalarını kayırmak için kullanmayı seçtik.
Yapılan kötü her ne varsa bize affedebilmek için unutmayı kullandık ki korunaklı bildiğimiz yerlerden çıkamayışımız anlam kazansın. Nasıl dayanabilirdik başka türlü gölge sevgilere delirmeden tahammül edebilmeyi.
Oysa Dante'nin İlahi Komedyasında Lethe nehrinden yıkanmaktan bahsedilirken hiç adı geçmez başkasının. Bir diğerini affetmek için değil yeniden başlayabilmek için orada akmakta o nehir.
Ruhumuza sinen her türlü geçmiş anıdan arınarak en başından ilk kez ve ilk günkü gibi başlayabilmek için. Bahar belli belirsiz işaret ediyor iken gelişini, bakkal defteri misali tutulan kalplerin temizlenme zamanı da gelmiş demektir.
Lethe'yi ölüm ile eş tutanları görmezden gelin derim ben, unutmak için ölmeyi beklemek büyük bir yanılgı. Tam şimdi derleyip toplayın yalnızlık telaşı ile biriktirdiğiniz kırık dökük anıları ve tam şimdi gidenin ağıtları değil yeni gelecek olanın yüz gülümsetmeleri doldursun inanmalarınızı.
İçinizdeki korkan yanlarınızla veda zamanı artık. Önerimdir bir çocuğun masumiyetine en çok inananlardandır Dante, ona emanet edin çocuk yaşta edindiğiniz kaygılarınızı.
Boş yere dememiştir o ''bugünün bir daha asla doğmayacağını düşün'' diye ve boş yere anlatmamıştır uzun uzun Lethe nehrini sizlere...