İlk defa bir projeyi izlerken oyunculuklara, senaryonun işlenişine, çekim tekniklerine bakmaksızın izledim. Yıllardır mesleki deformasyondan uzaklaşarak izlediğim ilk proje…
Peki, neydi bu projeyi bana bu şekilde izleten? Tamamen 80’li yılların kostüm ve müzikleriyle bir şölen hazırlamış olması diyebilirim. Uzun yıllar boyunca o dönemin kıyafetlerine, saçlarına laf söyleyen, abartı bulan herkes şu an dünyanın bir numaralı marka ve top modelleri sayesinde bu akıma alışmış görünüyor. Herkes rengarenk büyük beden kıyafetler, kabartılmış saçlar, üst üste takılan iri takılar, mom jean dediğimiz yüksek belli kotlar ve neon tonlarda yapılmış makyajlarıyla sokakları süslüyor.
Ben seviyor muyum? Evet, bu renkliliği, bu parlaklığı ve bu dönemi seviyorum. Kullanıyor muyum? Evet, kendime yakıştırdığım kadarını kullanıyorum. Ama modern parçalarla bir arada kombinlemeyi daha çok tercih ediyorum. O hacimli, kabarık saçlara da içim çok gidiyor!
Gelelim Pose’un konusuna… Aslında dünyanın birçok yerinde ayrımcılık yapılan ve farklı cinsel yönelimleri olan bireylerin zorlu hayatlarını, AIDS’in dünyaya yayılmaya başladığı bir dönemi anlatıyor. Ülkemizde kolay sevilebilecek bir proje değil gibi görünse de, bence kesinlikle bir şans verilmeli… Aynı hastalık nedeni ile hayatını kaybeden Freddie Mercury’nin (Queen grubunun solisti) hayatını ele alan Bohemian Rhapsody, bu sene 4 Oscar kazandı, diğer ödülleri saymıyorum bile…
Baktığınızda birçok kişinin ayakta alkışladığı o proje de aynı hastalığı yaşayıp, hayatını kaybeden bir sanatçının hayatını anlatıyordu. Ona bir şans verip izleyenlerin bu diziye de bir şans vermelerini isterim. Herkesin kendinden bir parça bulacağı projelerden biri değil belki ama bilmediğiniz bir dünyaya adım atıp neler yaşanıyor, çevremizde neler oluyor diyerek fikir sahibi olmamızda fayda var diye düşünüyorum. Belki bu dizi sayesinde ötekileştirilen bireylerin dünyasını ajite edilmeden, mizahi yönüyle de onların dilinden izlersek bir nebze fikirlerimiz değişebilir. Korkmayın, bir şey kapmazsınız ;)
