Balık tutmak için bir gün önceden sözleştik, sabaha karşı uyandık ve gün ağarmadan Behram’dan Sivrice’ye yola koyulduk.
Ahh bee Assos, gecen ayrı, sabahın ayrı, sabaha karşın ayrı güzel..
Vedat Baba bizi görünce şok oldu tabi. Yeğeni arkadaşım Ali;
Vedat Baba hayır diyemesin diye; bir gece öncesinde telefon açarak, ‘2 Kişiyiz amca’ demiş.
Zavallı adam sabahın köründe karşısında 5 kişi görünce ne yapacağını şaşırdı fakat beyefendiliğini hiç bozmadan durumu hemen toparladı. Ilk iş hepimize görev dağılımı yaptı.
Böyle spontan anlarda bazen tanıştığın kişiler bir başka bir renk, başka bir ruha sahip oluyor. Tarifi güç..
Kendisi ile ortak bir noktamız varmış. Ankara.
Benim kuru kemçik, güzel memleketim...
Vedat Baba, Ted Ankara Koleji (Maarif Koleji) mezunu. Ankara’lılar bilir, Kolej diye durağı bile vardır okulun.
Ankaralı Ankaralıyı sever zaten. Nedendir bilinmez ama Ankaralılar ruhdaş olurlar.
Vedat Baba başladı anlatmaya.. Önce Eczacı olmak istiyor. E haksız da sayılmaz zamanın güzel mesleğiymiş Eczacılık. Fakat sonra yarım bırakıyor. (Kendine hala kızmayı da ihmal etmiyor) Sonra İstanbul İktisat ve Ticaret Yüksek Okulu İşletme bölümünü tamamlıyor.
Bu arada gençliği fena hızlı. Otostopla Avrupayı geziyor Vedat Baba, ‘Hippiydik bir zamanlar peeeehh’ diyor.
Sonra iş hayatına devam ediyor fakat aklı fikri ve kalbi doğa’da.
Hayatının evrekasını denizde buluyor. Ne büyük şans.. Hayatının evrekasını bulamadan ölen onlarca insan varken..
Vedat Baba bırakıyor dünya işlerini ve denize, yakamoz’a, çil çil balıklara, mıkır mıkır kedilere adıyor hayatını. Balık sonrası evinde misafir oluyoruz bir sure.
10-12 kedisi var. En huysuz olanı bile ‘prensesim’ diye seviyor.
Yani Sait Fait Abasıyanık ile aynı devrin adamları olsalardı diyorum içimden mesela, keşke tanışsalardı. Belki de Sinağrit Baba öyküsü böyle hüzünlü bitmezdi. Sinğrit Baba eminim çok severdi Vedat Baba’yı…