Ülkelerin sosyoekonomik yapıları, içinde bulundukları coğrafya, dini olguları, toplumsal alışkanlık ve öncelikleri, evliliğe bakış açıları ve evliliği sürdürme koşulları elbette evliliğin başlama ve bitmesinde çok etkili. Beklentileri belirleyen ve değerlendiren şeyler her ülkeye, her bölgeye, her şehre, her aileye ve her bireye bağlı olarak değişkenlik gösteriyor. Yani bu tür bir genellemenin, ‘doğru insanı bulduğunuzda bu araştırmanın sonucunu elde etmek için bekleyin ya da vazgeçin’ demiyor.
Peki birbirinden farklı araştırmalarla boşanmaları ve evlenmeleri kategorize eden uzmanlar, neden arada bir ağız değiştiriyorlar dersiniz? Sizin de benim de hatırladığım gibi çok değil birkaç sene evvel, sosyologlar, evlilik için beklemenin kararlılığı artırdığını ve alınan kararları daha sağlıklı kıldığını belirtiyorlardı. Ayrıca bunların arasında üreme için elverişli dönemi ciddiye almayanlar ve evlilik için bir son kullanım tarihi bulunmadığını söyleyenler de vardı. Son yıllarda ise, sağlıklı evlilik, verimli genişleme ve uzun soluklu aile ilişkileri için maddi ve manevi yatırım yapmamız salık veriliyor. Hiç şüphesiz ki bu geç kalınmış bir tavsiye.
İnsan ırkının tükenmemesi ve sağlıklı biçimde üremesi için evlilik son derece önemli. Evliliğin yaşı ve niteliği de öyle. Yalnızca evlenmek için evlenen insanların mutlu olamadıklarını söylemeye bile gerek yoktur sanırım. Ancak yalnızca planlarına uymuyor diye evlilik olayını sürekli erteleyenler de yalnızlıkla örülü bir mutsuzluğu elleriyle yaratıyorlar dersek abartmış olmayız.
28-30 yaş aralığının evlilik sürdürmeye en hazır olunan yaş olmasının nedeni üzerine elbette ülkelere ve oradan bireylere dek uzanan türlü varsayımları sıralanabilir. Ancak en belirgini, hayattan ne istediğini bilme ve ılımlı davranıp çözüme odaklanabilme yetilerine sahip olunan, aynı zamanda eğlenme ve aile planlaması yapabilme gibi birbirinden farklı görünen şeylerin tamamını içeren bir yaş aralığı olması.
Yani ne ‘bu yaşa kadar yalnızdım, bundan sonra olacaksa da en iyisi olsun’ diye düşünerek armudun sapı üzümün çöpü demeyecek ya da ‘bana ne ben aşık oldum, ne olursa olsun evleneceğim’ diye düşünerek realiteye gözünü kapamayacak bir yaş aralığı 28-32. Ayakların yere bastığı, ortak yaşam sorumluluklarının algılanabildiği ve benden duymuş olmayın ama orta yaş krizlerinin henüz başlamadığı ama buna rağmen ilk gençlik heyecanının aşırı kısmının sönmüş olduğu yaşlar bunlar.
Ha bir de hatırlatma; evlenmemek için herhangi bir araştırmayı, duyumu ya da etrafta gördüklerini bahane eden insanlar, belki de evlenmeye hazır değiller.