Geziciymiş…
Aleviymiş…
“Bu bir provokasyon, Geziciler bahara üçüncü havalimanı inşaatına karşı ormanı işgal etmek için hazırlık yapıyor!”
“Pamir'in kaybolmasında, AKP'ye karşı mücadelede "kurnaz bir senaryo" var!”
"Daha binlerce kayıp insan varken" bu konunun neden aniden medyada gündem oldu!”
"Berkin'den sonra şimdi de Pamir'i mi kullanıyorsunuz?"
“Suriye’de her gün çocuklar ölüyor onlara da üzülün!”
Memleketimizden ‘insansızlık’ manzaraları. Bunlar 3.5 yaşındaki Pamir kaybolduğunda verilen ‘tepkilerden’ bazıları. Artık birbirimizin çocukları için bile üzülmüyoruz.
Peki neden bu tepkiler geliyor? Vicdanlar öldü, Allahsızlar, kötü bunlar açıklaması yeterli mi?
İnsanlığın uzun tarihinin en güçlü gelişmelerinden birisi aslında, biz şimdi bunu ‘normal’ bulsak da bütün insanların doğuştan hakları olduğuna ve eşit olduğuna dair fikirdir.
Bu güçlü fikir son birkaç yüzyılda yaygın bir şekilde kabul görmüştür. Binlerce yıl boyunca bir insanın kendi şehrinden, kabilesinden olmayan yabancıları tehlikeli, farklı, barbar olarak kabul etmesi daha doğaldı.
Yamyamlık, insan kurban etme, kölelik… ‘doğal’ olan bunlardı. Marco Polo hikayelerindeki yarı insan yarı hayvan yaratıklara dair hikayeler ya da eski masal ve efsanelerdeki tepe göz, yarı at yarı insan betimlemeleri bu kadim algılayışın yansımalarıydı.
Yabancılar ‘insan’ olarak betimlenmiyordu, kabul edilmiyordu.
Öyle bir kutuplaşma, ‘ötekileştirmeye’ dayalı öyle bir siyasi süreç yaşadık ki memleketin yarısı diğer yarısını artık aynı kadim dönemlerdeki gibi ‘insan’ olarak kabul etmiyor.
300 filmini hatırlayanlar antik Yunan’ın Persleri nasıl anlattığını bilirler. Neredeyse hepsi bir ucubedir.
Bizde de bazılarına göre Gezi’yi destekleyen artık ‘insan’ vasfını kaybetmiş gözüküyor. Hani modernlik öncesi savaşlarda kabiledeki çocuklar bile öldürülür ya sonradan intikam almasın diye. Avatarında Rabia işareti olan bir hesap sosyal medyada Pamir için şöyle yazmış: “Pamir'in ölümü elbette hoş değil ama babası Gezi'ciymiş, büyüyüp babası gibi gezici olacağına bu durum millet için daha hayırlı!”
O taraftan ise çocuklar bile bizim gelecekteki düşmanımızdır algısını, karanlığını yaratmak kutuplaştırma, konsolide etmek siyasetinin gerçek ‘başarısı’ ve sonucu oldu.
Üstelik bunları yapanlar yıllarca laik kesimin baskıcı ötekileştirme sürecine maruz kalanlar. Demek ki mazlumun mazlum olmasının tek sebebi iktidar yüzü görmemesiymiş.
Seçim sonuçları için geleceğimiz karanlık diyordum, yanılmışım. Karanlığın içindeymişiz de farkında değiliz.
3.5 yaşındaki çocuğa bakıp da potansiyel düşman gören bir karanlık bu.