İZZET ÇAPA ŞUNLARI YAZDI
Fikret Şeneş’in cenazesinden dönüyorum… Dışarıda lapa lapa kar yağıyor, arabada Ajda’dan “Yağmur öncesi gibi yaşla doldu gözlerim” çalıyor… Dahası babamın doğum günü… Kafam karmakarışık… Lügatta ‘üvey annem’ olarak geçen ama aslında en sevdiğim insanlardan biri olan Fiko’yu düşünüyorum. Uğruna okulunu bırakıp, elinin tersiyle pek çok şeyi ittiği adam babam… Birini diğerinin yanına yolculadığımızda mezarının başındaki arkadaşının dediği gibi ‘o bugün gelinliğini giydi!’… Hem Allah’ına hem kavuştu, hem de fani dünyada yarım kalan büyük aşkı Bedii’ye… Abim Ahmet de inşallah sizinle beraberdir… Kar yağmaya devam ediyor, aklıma ilk kar yağdığını gördüğümde ‘Babacım sokaklara yoğurt dökmüşler’ diye uyandırışım geliyor seni. Dünya ne garip babacığım, doğum gününde 18 yıl boyunca en büyük aşklarından birini yaşadığın, iki kez evlendiğin Fiko’nu senin yanına yolcu ediyoruz. Bu dünyada sana biraz kırgın ve kızgın olabilirdi…
Ayrıldığınızda yazdığı ‘İki Yabancı’da kim bilir belki de sana sesleniyordu… “Hani o güneşin batışı
Bizi tanrıya inandırışı
Şu an o akşam aklımda
Ama çok zaman önceydi
Yaralarımız ağır değildi
Yine de bağışladım ben hep seni
Hem seni hem de kendimi
O kadar yoktun ki…”
