Zahide Yetiş kimi kastetti? Soyunup basitleşerek ünlü olmak kolay ama...

Melis Güvenç'in röportajı şöyle: Yıllardır sunuculuğunu yaptığı kendi adını taşıyan kadın programıyla yüzlerce hasta ve ihtiyaç sahibine el uzatan ve hayatlarını değiştiren Zahide Yetiş her sabah güne onlarca yardım mesajıyla uyandığını söylüyor. Yardıma ihtiyacı olan herkese el uzatacağını belirten Yetiş, “Normal bir iş yaptığımı düşünmüyorum. İnsanlara yardım edebilecek durumda olmak, koskoca bir televizyon kanalını arkana almak müthiş bir güç. Her şeyi yapabilecek durumdayım ve bu gücü en iyi şekilde kullanmak istiyorum. Bundan asla vazgeçemem” diyor.

Zahide Hanım sizi her geçen gün daha mutlu ve enerjisi yükselmiş bir şekilde izliyoruz... Nedir bunun sırrı? Öyle görünüyorsa ne mutlu çünkü hayatımın en uykusuz dönemini yaşıyorum. Gece en az iki kez uyanıp kalkıyorum ve bir defa kalktığımda “Allahım bu basıl güzel bir gece” diyorum. Bebek sahibi olunca ve bebeğim de uyumayı benim kadar sevmeyince ne yazık ki geceleri pek çok anne gibi ben de uyanır oldum. Ama nasıl bir şeyse insanın psikolojisi, ruhsal durumu iyiyse bedensel durumu da bir hayli iyi oluyor. Gerçekten kendimi çok mutlu ve iyi hissediyorum. Çok fazla şükrediyorum, dua ediyorum ki böylece hayatımdaki güzellikleri daha fazla hissediyorum. Herkesin aynı güzelliklere sahip olabilmesi için de dua ediyorum. Herhalde bu yansıyor dışarıya, yoksa bir hayli yorgunum aslında.

Annelik hayatınıza, dünyaya bakışınıza neler kattı? Kesinlikle korkularım arttı. Aslında her durumda mutlu olmayı başarabilen biriyim, hep öyle olmaya çalıştım. Sanırım hayatımdaki pek çok şeyde de bunu başardım. Ama insanın evladı olunca korkuları çok fazlalaşıyor. Kendiniz için düşünmediğiniz, hissetmediğiniz pek çok şeyi evladınız için bir risk olarak görüyorsunuz. Mesela geçen gün evde camları siliyorlar, pencereler yere yakın olduğundan bir an Aras bu pencereden aşağı düşebilir diye bir korku sardı içimi.

Hatta size daha saçma bir şey söyleyeyim; Geçen gün çocuğa balon aldık. Baloncunun elinde çok fazla uçan balon vardı. O an Aras’ın eli balonlara takılsa, ipi baloncunun elinden kaçsa, çocuk uçsa gitse ne yaparım diye düşündüm. Eşim de “Allah aşkına biraz normal olmaya çalış. Öyle bir şey olmaz” diyor ama ne fayda… Histerik değil ama hassasiyeti artmış bir hale geldim. Annelere soruyorum “Sadece ben mi böyleyim?” diye ama hepsi aynı şeylerden tereddüt yaşadıklarını söylüyor. Gerçekten insan anne olunca değişiyormuş.