Lise’de son sene.
Yıllık komitesine seçilmişim.
Neden seçildiğimi bile bilmiyorum üstelik, sorgulamıyorum da.
“Seçtilerse vardır bir bildikleri” diyorum.
Belki de okulda sosyal olduğumdan ya da tüm arkadaşlarım ile aramın iyi olmasından.
Çok da önemli değil.
Seçilmiş olmak ve layık görülmek o dönemler havalı bi şey zaten.
“Tadını çıkar” diyorum.
Tüm sınıf arkadaşlarım hakkında yazı yazmam, onların toplu ve tek olarak da komik fotoğraflarını çekmem isteniyor.
Yazı tamam da, fotoğraf işi sıkıntılı.
Haftanın beş günü okuldayım.
Hafta sonu da herkes tatilinde, evinde, ödevinde.
Elimde gittiğimiz gezilerde, okulu kırdığımız günlerde, ev ortamlarında çektiğimiz fotoğraflar var.
Bir de çılgın sınıf partileri pozlarımız.
İlginç ne olabilir?
Bir şeyler yapmalıyım, ama ne ?
“Tamam Ati var” diyorum, “Ati yardım eder”
Sınıfın şaka, haylazlık, ders kaynatma ve komedi dalında beyni.
Ati’yi bulup, durumu anlatıyorum.
“Teneffüste bana müsade et, zil çalar çalmaz sınıfa gir ama öncesinde makinanı hazır et” diyor.
Belli ki çok değişik bi şey gelecek.
Yaptıklarının sınırı olmadığı için kestiremiyorum beni neyin beklediğini, o heyecanla teneffüse çıkıyorum.
Ders zili çalıyor.
Elimde çekmeye hazır makina ile sınıfa giriyorum.
Sınıf boş.
“E ama Atilla aşkolsun, nerdesin?” derken dayanamayıp gülen bir ses ile montlarımızı astığımız duvar dibinde ki askıya dönüyorum.
Yok artık.
Ati ceketinin ortasından kendini askıya asmış bir şekilde gülüyor.
Ayakları yerden kesik.
Makina ile yere oturuşumu ve yerde dakikalarca güldüğümü hatırlıyorum.
Askıda bizim Atilla.
Yıllığın en bomba fotoğrafı ve anısı oluyor askıda arkadaş.
Fotoğrafın altına;
“İhtiyacı olan alsın, imkanı olan bıraksın” yazmadan teslim ediyoruz yıllığı.