Ceyda Düvenci

Sizi hiç tanımayan birine kendinizi nereden anlatmaya başlardınız? Nasıl tanıtırdınız? İlk söyleyeceğim şey şu olurdu: Ben güçlü bir kadınım ve dürüst bir kadınım, duygularım temiz ve bembeyaz. Karşılık beklemeden hayatı yaşayan bir kadınım, gönlümden geçtiği gibi... Zorluklar beni güçlendiriyor ve en büyük hedefim anı yaşamak. Bir de öğrenmekten vazgeçmiyorum. Bana de ki; ölene kadar üniversite öğrencisi olabilirsin, hemen kabul ederim. İnsanların size baktıkça umut hissettiğini ve sizden güç aldığını düşünüyorum hep. Bu durumda hayattaki duruşunuz ve bize yansıttıklarınız etkili elbette. Her zorluk karşısında geçerli olacak birkaç öneride bulunmanızı istesem... Herkesin hayatı zor. Tabii ki benim de gardımın düştüğü, umutsuzluğa kapıldığım, ‘Ne yapacağım?’ dediğim oluyor, ben de insanım, ama öyle anlarda bile hızla ayağa kalkıyorum ve diyorum ki; “Tamam her şey toparlanacak, her şey güzel olacak. Her şeyin bir sebebi var, bu da bize bir şey öğretecek. Bu yolculuk da bana yeni bir şey öğretecek, ben de bunun peşinden gideceğim.” Gerçekten de hayata dair böyle büyük kurgular olmadı kafamda hiç.