Sonra intihar ettiğini öğrendik. Belki yine bakmadan, önemsemeden geçecektik o haberi. Ama o bize Boğaziçi Köprüsü’nden atlamadan önce bir sürpriz yaptı. Ölümünden önce bir video çekip yayınladı. Böylece hepimiz onun hikayesinin bir parçası olduk ister istemez.
Şöyle diyordu ağlayarak çektiği videoda: “Ben artık yapamıyorum, bunu öğrendim. Herkesin istediği gibi istediği şeyi yapıyorum. 24 yaşımda hayatımı sonlandırıyorum. Yapamadım, çünkü insanlar bana izin vermedi. Çalışamadım, bir şeyler yapmak istedim ama yapamadım... Herkesi Allah ile baş başa bırakıyorum ve şu an Boğaziçi Köprüsü’ne doğru gidiyorum.”
Mehtap Zengin bir trans bireydi, kadın vücuduyla hayatını devam ettirmek istiyordu. En azından bir evi, işi olsun. Köpeğine bakabilsin istiyordu. Çok büyük şeyler değil. Çoğumuz için çok sıradan şeyler.
Ama yapamadı, pek çok LGBTİ bireyi gibi.
Toplum önce onu ‘ortalamanın’ dışında olduğu, mahalleye ‘uygun’ üniforma giymediği için hayat neşesini çalarak öldürdü.
Bahçeşehir Üniversitesi’nin 2012 Değerler Araştırması’na katılanların yüzde 87’si eşcinsellerle komşu olmak istemiyor. Bu oran dünyadaki en yükseklerinden.
Türkiye dünyanın en homofobik ülkelerinden birisi.
Ortalama Türkiye vatandaşı bir eşcinselle aynı ortamda çalışmak, yaşamak istemiyor. Türk insanının eşcinsellere bakışı 50’li yılların ABD’sinde beyazların siyahlara bakışı kadar keskin bir nefret içeriyor.
Sıradan bir işte çalışması engellenen, dış görünüşü nedeniyle cinsiyet ayrımcılığına doğrudan muhatap olan birisi için hayatını kazanmak için çıkış yolu da ister istemez seks endüstrisine doğru kayıyor.
Bunun bedeli ise manen ağırlığının yanı sıra bazen ölüm oluyor.
Transgender Europe verilerine göre 1 Ocak 2008 – 31 Ekim 2013 arasında dünyada 60 ülkede toplan 1374 trans birey nefret cinayetleri nedeniyle hayatını kaybetti.
Türkiye bu listeye en çok trans cinayetinin yaşandığı Avrupa ülkesi olarak girdi. 2008-2013 arasında Türkiye’de 34, İtalya’da 26 trans birey öldürüldü.
Raporlanan cinayetlerin yüzde 75’i seks işçiliği yapan trans kadınlar.
Hükümet’in LGBTİ’ler konusundaki bakışı da halkın genelinden farklı değil.
İHOP (İnsan Hakları Ortak Platformu) ve Uluslararası Azınlık Hakları Komisyonu tarafından hazırlanan Ayrımcılık Mevzuatı ve Eşitlik Kurulu Yasa Tasarısı, Hükümet tarafından 2009’un sonlarında, “Demokratik Açılım”ın bir adımı olarak düzenleme vaadiyle İçişleri Bakanlığı aracılığıyla Barolara, Akademik çevrelere ve STK’lere ulaştırdı.
Aslında İHOP’un hazırladığı ve Adalet Bakanlığınca kabul edilen Taslak’ta, “cinsel kimlik” tanımlanmış ve “heteroseksüel, eşcinsel, biseksüel, transeksüel, travesti ve benzeri cinsel kimlikleri ifade eder” olarak belirtilmişti.
Fakat daha sonra taslak ‘cinsel yönelim’ ve ‘cinsiyet kimliği’ ibarelerinin içinde olduğu ayrımcılık yasağını düzenleyen madde tamamen çıkartılarak kanunlaştı.
AKP Hükümeti eşcinsellere yönelik bir pozitif ayrımcılığı kabul etmeyeceğini, onları görmez geldiğini açıkça ilan etti.
***
Mehtap Zengin ölüme giderken çaresizliğinize temas etmemizi sağladı. Onu ölüme götüren çaresizlik, dışlanma bu toplumun, devletin geneli tarafından onaylanan bir ayrımcılığın ürünü.
Aslında ötekine karşı kolektif bir ahlaksızlık.
Herhangi bir Mehtap Zengin’e iş vermeyen, otobüste hakaret eden, karakolda dayak atan, pazarda meyve satmayan ya da bu ayrımcı davranışlar gerçekleşirken sadece izleyen herhangi birimiz bu kolektif ahlaksızlığın, dolaylı ölüme sebebiyetin ister istemez parçasıyız.
Bu noktada ister istemez ‘ne yapmalı?’ sorusu ile karşı karşıya kalıyoruz.
Belki de öncelikle yapılması gereken şey LGBTİ bireylere yapılan ayrımcılığın toplum tarafından fark edilmesini sağlamak. Bir Trans bireye ev vermemenin ayıp bir şey olduğuna dair bir farkındalık yaratabilmek.
Eğer bunu gerçekleştirebilirsek LGBTİ bireylerin pozitif ayrımcılık talep etmesinin önü de belki daha fazla açılabilir.
https://twitter.com/karaolorin