Sanırım bundan 4 sene evveldi, kızım 13-14 yaşlarındaydı.
Ablamla yıldızburnu Çeşme’de özellikle İzmir’lilerin çok iyi bildiği bir mekanda başbaşa yemek yiyorduk. Tam yemeğin ortasında; arkadaşlarıyla kağıt oynadığı cafeden 2 dakikalık yürüme mesafesinde olan evimize dönen kızım aradı.
Telefonda ağlıyordu.
“Anne beyaz bir araba beni takip etti, sokak arasına girdim, beni sıkıştırdı gelsene falan dedi markete girdim çok korkuyorum gel” dedi. Kızım telefondaki konuşmasını henüz bitirmemişti ki dip dibe olan sandalyelerin üstünden atlayarak arabaya binip markete doğru yola çıktım.
Size yemin ediyorum ki ablama bile açıklama yapmadan resmen uçarak gittim. Önce kızımdan tüm detayları öğrendim, onu sakinleştirdim ve eve götürdüm. Detaylarda elimde bir beyaz Mercedes vardı. Bu konu burada kalmamalıydı. Gittim markete durumu anlattım.
Sağolsunlar kameralarının görüntülerini izlettiler bana. Sonra görüntülerden, kızımın bahsettiği aracın plakasını da aldım.
Ardından tabii ki kızımı da alıp çocuk şubeye şikayete gittim. Görevli bayana durumu iyice izah ettim ve gerekenin yapılmasını rica ettim. Görevli bayan memur beni iyice dinledikten sonraki diyaloğumuz aynen şöyleydi.
-Hanımefendi evli misiniz? Boşandınız mı?
-Ayrıyım.
-Hayatınızda biri var mı size koruyabilecek?
-Anlamadım?
-Çok ciddiyim var mı? Mesela babanız hayatta mı?
-Hayır babam da, abim de vefat etti.
-Bakın hanımefendi, kızınıza ciddi bir travma yaşattığına emin olduğum bu adam -ki yaşlı olduğunu da söylediğine göre kızınız- ya bir baba evlatları var, ya da hatta torunları olan sapık bir dede!...
Eğer bu adamı ifşa edersek sonrasında yaşayacağı rezalet neticesinde ya bu adam, bu kez evladınıza daha da büyük, geri dönüşü olmayan bir zarar vererek intikam alırsa? Ne yapacaksınız?” diye bana şu anda size aktarırken kısaca bahsettiğim çok ciddi bir konuşma yaptı.
Ardından ilave de etti “burası maalesef Türkiye” ceza almayacak ama itibar zedelenecek diye size yapmayacağı kalmayacak!.. Çok yaşıyoruz böyle olayları biz. Bende anneyim inanın size çok iyi anlıyorum ama rica ederim mantıklı düşünün."
O sırada Facebook’ta da olayı anlatmıştım ve telefonum susmak da bilmiyordu. Bütün eş, dost, arkadaş herkes arıyordu, "ne yapabiliriz, bize plakayı ver hemen" diyorlardı.
SONUÇ?
Kimseye ne plakayı verebildim, ne de karakolda şikayetçi olabildim. İçime ata ata gittim evime. Kızımı uyuttuktan sonra; kendi kendime sinirimden, hırsımdan ağlamadım dersem de yalan olur tabi..
Şimdi soruyorum size; yalnız bir kadın olmak neden bu kadar zor bu ülkede?
Hepsini geç! Başlı başına “Kadın” olmak neden zor bu kadar?
Biz kadınlar, son derece güçlü yaratılmışız aslında. Her zorlukla daha rahat mücadele edebiliyoruz, her acıya karşı daha metanetli durabiliyoruz.
Biz kadınlar aslında birer savaşçıyız!..
Size anlattığım bu olayda ben güçsüz müyüm? Asla değilim! Ama söz konusu evladımsa mecburen sineye çektim. Yok mu benim de arkamda güçlü dostlarım? Yürekli arkadaşlarım? Bize sahip olamazlar mıydı? İnanın vardı! Allah hepsinden razı olsun ki çok ilgilendiler. Ancak tutun ki onlar gereğini yapsa? E sonra? Ömür boyu bize başımıza koruma mı vereceklerdi? Bu da olamazdı.
O yüzden ne acıdır ki hakkımızı arayamadım. Belki de bunun gibi kendim de yalnız bir kadın olarak yaşadığım bir çok sıkıntılı olayda sineye çekmek zorunda kaldığım gibi oldu yine.
Tek başına çocuk büyütmenin zorluklarını yaşamayan hiç kimse asla anlayamaz.
Anlatırsın,”ah canım çok haklısın” der ama gene anlayamazlar. Gerçi hayatta hiçbir şeyi başınıza gelmeden asla anlayabilmemize de imkan olduğunu düşünmüyorum.
Bütün annelerimize sonsuz saygım vardır. Ama kimse kusura bakmasın! 150 bakıcıyla, 75 pedagogla, 200 özel hocayla, başında zengin kocayla, o davet senin diğeri benim, gelsin seyahatler, nerede benim Karl Lagerfeld’im (ah o da gitti) modeli annelerin yerine; çocuğunu maddi, manevi her zorluğa rağmen tek başına dimdik durarak büyütmeye, sağlıklı birer birey olarak yetiştirmeye çabalayan yalnız annelerin hepsi benim için hep daha özeldir, önemlidir.
Sevgiyle kalın.